Σημερα, μονη, με το ποδηλατό μου

Σημερα ξανακοιμηθηκα, τα καταφερα, και ξυπνησα στις 9. Ηπια τσαι, εφαγα, ήπια καφέ, ήπια κι αλλο τσαι και μετα κατα τις 12 ξεκίνησα να κανω ποδήλατο. Εβρεχε αλλα μου έλειψε....Ετσι ντύθηκα σαν αστακός και ξεκίνησα. Τι το ήθελα; Με τα πρωτα πενταλοτετοια ειδα οτι δεν αντεχα...ειχα κουραστει χτες. Ομως συνέχισα. Στα μισά της διαδρομής έκλεισα την μουσική, ήταν παραταιρη με το τοπιο. Μολις έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτια μου με συνεπήρε η απολυτη ησυχία, το θρόισμα του σιταριου δίπλα μου και τα πουλιά που κελαιδουσαν στο βαθος των δέντρων. Ηθελα να κάτσω κάτω και να απολαυσω τους απέραντους ουρανούς, τον καθαρό αέρα κα μακάρι να μπορουσα να σας το μεταδώσω...Σκέφτηκα πως μεγάλωσα σε τετοια τοπία, πρωτα στην φάρμα του παππου στην Γαλλία και μετά στην Ολλανδία και ποσο τα θεωρούσα δεδομένα. Το γεγονος οτι στα 40 συγκινιομουν που γυρνούσα σε πατρία εδάφη κι ας μην ήταν πατρίδα με την γεωγραφική εννοια αλλα με την συναισθηματική και αισθητική, με την καρδιά, και με το που θελω να ζω και πως, έδειχνε και από μονο του οτι ειχα γερασει και μαθει πολλά.Οτι πολλά που θεωρούμε δεδομένα, μεγαλώνοντας και αφου τα εχουμε χασει βλέπουμε ποσο μας λείπουν.
  Ο καθένας αγαπα το σπίτι, τα παιδιά του, την χωρα του, την θρησκεία του, το γενος του το φύλο του κ.α. Εγω, αγαπώ...ΑΓΑΠΩ τον κρύο αερα που κάνει τα ρουθούνια μου να τρεχουν νερο, την αισθηση του αερα στο μέτωπο μου οταν τρεχω με το ποδηλατό μου. Το πρασινο αντι για το κίτρινο τοπίο , τα ζουμερα σύννεφα και χορτάρια με τα χοντρα χορτασμένα σαλιγκάρια. Γούστα ειναι αυτά. Ομως οταν μπορεις να ζεις εκεί που σου ταιριάζει (στο νερο αν εισαι ψαρι πχ) και μπορείς να γευτεις την ησυχία, την απόλυτη ελευθερία που τοσο σου έλειψε, θες να πεσεις στα γονατα να ευχαριστήσεις τον Θεό που σε ευλόγησε μια ακόμη φορά.
Ηταν η μεγαλύτερη νίκη μου, το μεγαλύτερο μου επίτευγμα και η μεγαλύτερη δοκιμασία για μένα αλλα και για τους ανθρωπους που σταθηκαν δίπλα μου. Ηταν οι φιλοι που μπήκαν μπροστα να με προστατεψουν και να δωσουν την μάχη τους για μένα. Ηταν δεκα χρονια σκλαβιάς από όλες τις απόψεις, ατομική, επαγγελματική, κοινωνική, που τελείωσαν. Ακόμα δεν το πιστεύω.
Ξυπνάω καμια φορά μεσα στην νύχτα, τρομοκρατημένη οτι θα ξανακλείσει το μπουντρούμι. Οτι κατι θα γίνει. Εχω μετα τραυματικό στρες, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Θυμαμαι πριν χρόνια δεν ήθελα να παντρευτώ γιατι δεν ήξερα αν θα άντεχα τον ζύγό της ευθύνης και αν δεν θα παραταγα αντρα; και παιδια στην τύχη τους. Το αγρίμι (που δινεται ομως) μέσα μου φοβόταν. Ισως αυτό που επακολούθησε. Ομως δεν εφυγα. Εμεινα.
 Γαμήθηκα, "πεθανα" 2 φορές, ομως έμεινα. Δεν άφησα το παιδί μου, ούτε οταν δεν ήθελα να ζήσω, ουτε οταν μπορούσα να ξεφύγω,  μόνη μου. Οχι χωρίς το παιδί μου. 
Κερδισα τον μεγαλύτερο αγώνα μου. Εναντια στον εαυτό μου,  στην μοναξια, στον φόβο, στην καταπίεση, στις πληγές, στα ψέμματα. Δικαιωθηκα και ακουστηκα. Κερδισα τον αγώνα του να αποφασίζω εγώ το που θα ζω, και πως. Τον έλεγχο της ζωής μου, επιτέλους.
Το βασικό αυτό αγαθό που τοσοι θεωρουν δεδομένο.
Την δύναμη να αποφασίζω και να διαλέγω εγώ την πορεία μου. Την ελευθερία μου.
Ζω σε μια χωρα που μου ταιριάζει, που γουστάρω. Από το χειλος του γκρεμου, πήγα στην κορυφή του κόσμου μου.
Και τωρα, από τον λόφο με τα σταχυα, ατενίζω την ελευθερία μου που φτάνει ως πέρα.
Μεχρι να βρω τον επόμενο στοχο και κατεύθυνση στην ζωή μου, γευομαι την ελευθερία αυτή που τοσο μα τοσο ειχα στερηθεί, πιο γλυκιά και από μελι, πιο μεθυστική και από κρασί, πιο εθιστική και από τον ερωτα τον ίδιο.Θέλω να κάτσω στο χορταρι να την χορτασω. Να γιορτασω την ζωή.